Ik heb het druk, er liggen stukken die uit moeten, input moet geleverd. En toch word ik getrokken naar een link die me is toegestuurd. The Work, van 22 sept op de VPRO. https://www.vpro.nl/programmas/2doc/2018/the-work.html

Eerder was het mij al opgevallen dat barrières tussen mensen niet bestaan als je bepaalt dat ze er niet zijn. Dat dingen oppervlakkig blijven als je zelf bepaalt dat dat is wat je wilt. En dat echte verbinding tussen mensen, waar velen diep in hun hart naar verlangen, er zijn kan zodra je vaststelt dat dat kan en mag.
Het is werkelijk van ongekende schoonheid om mannen in een zware gevangenis in de US een omgeving te zien creëren waarin het mogelijk is in het diepst van de “well of grieve” af te dalen. Niet om er in te zwelgen maar om er iets te halen. Te gaan “To a place you cannot breathe”.
Zelden iets gezien waarin pure kracht en echte verbinding zo samensmelten. Waar het echte verhaal niet zit in de sensatie van moordenaars of gang members maar in de destructieve effecten van oordeel, van uitsluiten, van onvervuld verlangen.
Hoe subtieler de ervaringen van de mannen in hun vroege jeugd, hoe venijniger het effect op hun later leven.
Het doet zeer om te zien waardoor het waarderen van het eigen leven kan worden bepaald. Hoe groot effecten zijn van gedrag. En hoe enorm de worsteling is, de energie die ermee gepaard gaat, om het aan te gaan.
Ik ben er nog steeds stil van.
———————–

THE WELL OF GRIEF

– by David Whyte

Those who will not slip beneath
the still surface on the well of grief,
turning down through its black water
to the place we cannot breathe,
will never know the source from which we drink,
the secret water, cold and clear,
nor find in the darkness glimmering,
the small round coins,
thrown by those who wished for something else.