Systemische analyse, wegen met het hart

Vandaag weer genoten van de workshop Systemische Coachen van Hylke Bonnema. Ik geniet echt van de aandacht voor essentie in zijn werk. Afzien van helpen, innerlijk waarnemen en aanvaarden dat de interactie tussen coachee en coach precies dat laat zien wat nodig en passend is. Het komt dus altijd ‘goed’, als in ‘voor dit moment het juiste inzicht’. Vertrouwen op dat wat zich aandient. Hylke is daar werkelijk een meester in.

Het is gevoelswerk, maar ook met grote aandacht voor het woord. De wat meer innerlijke manier van praten die komt met doorvoelen. Alsof je je eigen woorden tot je neemt, laat golven door je lichaam en de effecten van elk woord zich laat manifesteren. Vooral in het voorgesprek en specifiek in de analyse van de eerste zin, de eerste vraag van de coachee.

Dit houdt mij al langer bezig. Het wegen van woorden. Niet met het hoofd, maar het wegen met het hart.

We doen dat allemaal. Je kent het wel als je echt zoekt naar precies dat woord dat wat je bedoelt ‘pakt’. Iedereen kent wel dat gevoel van ‘Tja, …. is toch niet helemaal precies wat ik bedoel’.

Feitelijk laten we daar ons gevoel echt meespreken. Het is jammer dat ons dagelijks leven zelden voldoende tijd geeft om dat te doen. Deadlines, vlotte babbel, sterk over willen komen. We hechten aan concreetheid, soms ook om onze eigen onzekerheid, ons eigen niet-weten wat te verbloemen.

Zo viel mij een paar weken terug op, hoe een organisatie, een NGO, worstelde met een paar vragen:

• Wat voor soort organisatie moeten wij zijn en hoe past innovatie bij onze organisatie?
• Hoe vergroten wij onze zichtbaarheid? Wat is onze positie in de markt en waar willen we naar toe?

Volkomen legitieme vragen, toch?

Maar als ik even de tijd neem, en ga zitten voor deze vragen en ze op me in laat werken, dan voel ik eigenlijk een heleboel. Alsof in- en tussen de woorden andere vragen verborgen zitten. Alsof de scherpte van de vraag een zeker verdriet buiten probeert te houden. Een ‘We houden ons groter dan we ons voelen’.

Ik ben van mening dat het antwoord op deze vragen, die volkomen legitiem zijn in het voortbestaan van een organisatie, niet gediend is met het ‘groothouden’.

Een meer systemische benadering van dezelfde vragen biedt ruimte aan eventueel verdriet, eert wat was als basis voor straks, geeft blijk van erkenning van de werkelijkheid maar nodigt ook uit tot deelname. Dat geeft meteen een heel ander gevoel.

Voel maar eens, bijvoorbeeld bij de volgende interpretatie:

• Van alles wat wij hebben gedaan, van alles waar wij doorheen gegroeid zijn, welk ‘goede’ bewaren wij daarvan, en welk ‘nieuwe’ gunnen wij tijd en aandacht om zich aan te dienen?
• Velen dragen ons in het hart, maar een veranderende maatschappij kijkt met andere ogen. Welke manifestatie wordt van ons verwacht? Of is onze taak volbracht?

Welke van de versies opent de weg naar echte reflectie en is meer uitnodigend naar vrije en daarmee creatieve inbreng? Welke versie voelt veiliger om in te participeren? Waar zal de participatie het meest echt, en daarmee meest waardevol zijn?

Advieswerk, strategievorming, veranderprocessen, team- en organisatieontwikkeling of verandertrajecten. Allemaal kunnen zij baat hebben bij een systemische benadering. Als een Andere Kijk op de Zaak. Niet als een betere maar een aanvullende benadering.

Wil je hier meer over weten? Bel me even of stuur me een berichtje.