Signalen – Als de eenzaamheid groeit.

Hoe meer ik me bezig houd met het systemisch-werk en -analyse, hoe meer ik herken uit mijn eigen loopbaan en werksituaties waarvan ik nu denk “Ach, dat zou ik echt heel anders hebben aangepakt!”.

Ergens heel lang mee rondlopen, bijvoorbeeld. Denken dat alleen ikzelf mijn eigen situatie kan oplossen. Let wel, zonder te begrijpen wat er echt speelt.

Een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd is dat als dingen minder goed gaan we te vaak op de automatische piloot handelen. Of we hanteren een pleister, een snelle fix. Of we bagatelliseren het probleem als “dat-is-nu-eenmaal-zo” en “dat-komt-hier-zo-vaak-voor”. Of we negeren het probleem volledig, in de hoop dat het allemaal zo’n vaart niet loopt.

Bagatelliseren vind ik persoonlijk de meest venijnige van de drie. Gemakkelijk, beetje stoer, ontvluchtend. Je voelt dat er iets niet in de haak is maar aandacht ervoor zou weleens een hoop werk of ellende kunnen opleveren. Laat dus maar!
Zoiets blijft niet goed gaan. Je merkt dat je echt iets te doen hebt zodra je het gevoel gaat krijgen ergens alleen voor te staan. Als de eenzaamheid groeit. Of je nu werknemer, eigen baas, of werkgever bent.

Meestal gaat dat langzaam. Stapje voor stapje voel je dat je wereld als het ware versmalt. De brede horizon verdwijnt uit beeld, en daarmee de “los-heid”. Het is net of er links en rechts muren opdoemen die je energie naar een steeds smaller paadje dwingen. Als in zo’n schooltekening over het gebruik van perspectief. Het gevoel van “ik wil eruit, maar dat kan niet”.

Je werk krijgt dezelfde hardnekkige lijntjes, jijzelf meestal ook. Je krijgt steeds meer het gevoel dat de dingen die je doet niet genoeg zijn, of niet goed genoeg zijn. Steeds harder ga je werken in de hoop het einde van het steeds smallere paadje te halen. Hoger worden de muren, steeds smaller het pad.

Als ik dit zo beschrijf word ik een beetje misselijk. Ik ken het goed.

Als je er over praat voelt het zeurderig, als in onbegrepen. En juist dat wil je totaal niet! Want zo ben je helemaal niet! Gesprekken over je werk krijgen iets geforceerds. Te snel gaat het over wat niet goed gaat. Tijdens het praten erover word je al moe.

Als je geluk hebt neem je je eigen frustratie tijdig waar. En dat is het moment zo’n situatie niet langer te laten, maar te onderzoeken. Wat speelt hier echt?

Voor wie los jij iets op? Zit je op de juiste plek? Sta je bloot aan oneigenlijke motivatie of zit je op een plek die belast is met problemen uit het verleden? Wat wordt er van jou wel of niet gezien? Vragen die wat dieper gaan.

Systemisch werk levert dan een geweldige tool. Met gebruik van opstellingen en juiste begeleiding onderzoek je de laag onder de organisatiestructuur. Je krijgt zicht op de processen die je niet in een organogram ziet of in een jaarverslag leest. Zicht op dat wat er werkelijk speelt in een project of organisatie.

Met dat inzicht kan de zaak weer stromen! Naar collega’s, naar je klanten, naar de doelgroep, naar verborgen potentieel, naar een andere plek wellicht. Naar meer bezieling.

Onderzoek wat er echt speelt! Dat is de les die ik graag eerder geleerd had.

Zou je jouw situatie, jouw project, team of organisatie eens systemisch willen onderzoeken?
Bel me voor meer informatie of stuur een bericht